Antoni Gaudi (tam adıyla Antoni Plàcid Guillem Gaudí i Cornet) 25 Haziran 1852 de Katalonya’nın Reus kentinde doğmuştur. Bir bakırcı ustasının oğlu olduğu için, çocukluğunda demirci çırağı olarak çalışmıştır. Daha çok evinin yakınlarında kaldığı için, doğada vakit geçiriyordu. Bu dönemlerde doğayı incelemesi sayesinde en önemli iki yeteneğini de kazanmış olacaktı: ‘Doğanın gözlemi ve analizi’.

Eğitim hayatına, 1869 yılında Barcelona da, ‘School of Architecture, Barcelona’ üniversitesinde  ‘mimarlık’ okumayı tercih ederek devam etmişti. Askerlik hizmeti ve çeşitli nedenlerden dolayı mimarlık eğitimi sekiz yıl sürmüştü. 1878’de eğitimini tamamladığı Barcelona kenti, Antoni için tüm sanatsal etkinliklerinin merkezi haline gelmiş ve kişiliğinin gelişiminde büyük yer tutmuştu.

Gaudi, 7 Temmuz 1926 yılında 74 yaşında bir trafik kazası sonucu hayatını kaybetmiş ve La Sagrada Familia’ya gömülmüştür.

Gaudi, o dönemde tanıştığı mimar ve sanatçıların fikirlerinden fazlasıyla etkilenmişti. Özellikle, ‘Süsleme, mimarinin kaynağıdır’ diyen İngiliz düşünür John Ruskin ile Fransız mimar Eugene Viollet-le-Duc’ın görüşlerinden etkilendiği söylenmektedir. Bu da mimarlık hayatının gelişmesine neden olan önemli etkenlerden biriydi. Gaudi, zamanla 19.YY’a ait olan baskın sanatsal tarzların ötesine geçerek, özgün ve özgür tasarımları ile Katalan burjuvası içinde aranılan bir sanatçı olmuştur.

Gaudi’nin ilk önemli eseri, 1883-1888 tarihleri arasında, Vicens ailesi için tasarlamış olduğu Barcelona’daki ‘Casa Vicens’ isimli yazlık evdir. Daha sonra İspanya’lı Eusebi Güell ile bir tesadüf sonucu tanışması, Gaudi’nin yeni eserlerini ortaya çıkarmasına imkan sağlayarak, Barcelona’da ün ve prestij sahibi olmasına en büyük etkenlerden biri olmuştur.

Bana 'Abant Gölü' nasıl bir yer diye sorsanız; Tek bir cümle ile ‘Tam bir doğa mucizesi’ derim..

Abant Gölü, görmeyi çok istediğim yerlerdendi. Abant’ı ilk kez, kısa bir süre önce Ankara’dan bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine duydum. ‘Bir sonraki gelişimde mutlaka burayı görmeliyim’ demiştim. İnternetten resimlerine bakıp, hakkında detaylı bilgilere ve muhteşem doğa görüntülerine şahit olduktan sonra, burayı görme isteğim daha da artmıştı..

Hadi hep birlikte Abant Gölü’nü tanıyalım..

Doğanın bir mücizesi olan bu göl, yeraltında meydana gelen tektonik çöküntüler sonucunda, büyük taş blokların vadiyi doldurması ile oluşmuş. Bolu ilinin yaklaşık olarak 33-35 km. güneybatı kısmında yer alan Abant Gölü, Abant ve Keremali dağlarının üzerinde bulunmaktadır. Abant Gölü, çok fazla büyük bir göl olmamasına rağmen, ülkenin en güzel göllerindendir. İstanbul ile Ankara arasında yer alan Abant, özellikle bu illerden yılın her mevsimi pek çok turist akınına uğramaktadır..

Bu güzel gölümüz, Abant dağları üzerinde arazi kaymaları ile oluşmuş olup, deniz seviyesinden yaklaşık olarak 1328 metre yüksekliktedir. Gölün çevresinde, yüksekliği 1400-1700 metre aralığında değişen tepeler yer almaktadır. Derinliği, yer yer değişmekte ve en derin yerinin derinliği 17-18 metre civarındadır. Gölün etrafı ise yaklaşık olarak 7 km’dir.

Abant’ın tarihi Bolu ilinin gelişimi ile birlikte başlamıştır. Bu bölgede herhangi bir tarihi kalıntıya rastlanmasa da, gölün bulunduğu alanda yapılan araştırmalara göre bölgedeki ilk halk Hititlerdi. Daha sonra ise, tarih içerisinde hemen hemen tüm uygarlıkların yaşam alanına girmiş olan Abant Gölü ve çevresine Lidyalılardan Perslere kadar pek çok uygarlık hakim olmuştu. Son olarak ise, Osmanlı İmparatorluğu bölgede hüküm sürmüştü. Hakkında türlü efsanelerin ve söylentinin olduğu Abant Gölü ve çevresindeki ormanlık arazi 1988 yılında Milli Parklar kapsamına alınarak, şimdiki adı olan; “Abant Gölü Tabiat Parkı” olarak korunmaya devam etmektedir.

Ve benim, Abant Gölü Tabiat Parkı ile ilk tanışmam, 2018 yılının Ocak ayında, karların her yeri kapladığı ve yağmurun beni bambaşka bir dünyaya alıp götürürken yağması ile olmuştu. Bu mevsimde, havanın çok soğuk olmasına rağmen, doğanın insana hissetirdiği huzur paha biçilemezdi..

Gölün çevresinde faytonla, bisikletle ya da yürüyerek dolaşılabilir. Kış aylarında ise karlarla kaplı olduğu için kızakla da gezilebilir, hatta kayak bile yapılıyor. Karın her tarafı kapladığı zamanlarda ise, gölün üzerinde de geziliyor. Yani burası her mevsim ayrı bir güzelliğe sahiptir. Mükemmel doğa manzarası ile buraya gelenleri adeta büyülemektedir.

Abant Gölü’nün etrafında konaklamak için oteller ve bir çok restorant da bulunmaktadır. Aynı zamanda çevresinde dinlenme tesisleri, kamp yapma alanları, spor aktiviteleri ve piknik yapmak için özel bölgeler de olduğu için burası tamamen bambaşka bir dünyada hissetmenizi sağlayacaktır.

Bolu iline bağlı olan Abant, şehir merkezine 40 km uzaklıktadır. Abant Gölü ve çevresi, milli parklar statüsünde koruma altında olduğundan dolayı, etrafında veya içerisinde pek fazla yol çalışması yapılmasına izin verilmiyor. Buranın en güzel yanı ise, Ankara-İstanbul karayoluna yakın olması nedeni ile, ulaşım alternatifini de artırıyor.

1. Uzak şehirlerden geliyorsanız, en yakın havalimanını tercih edebilirsiniz,

2. Bolu il merkezinden minibüsle, taksiyle ya da araba kiralayarak gidebilirsiniz,

3. Bolu’ya sefer yapan otobüs seferleri ile gidebilirsiniz,

4.Kendi aracınızla gidiyorsanız, E-5, TEM Ankara-Bursa, Afyon-Antalya gibi yolları kullanabilirsiniz,

5.Ankara-İstanbul yolundan ise, yaklaşık 3 saatlik bir yolculuk sonunda Abant’a ulaşmış oluyorsunuz.

Abant’ın tarihi içinde türlü efsaneler varmış. Bir rivayete göre ‘Alaboyun’ Abant Gölü civarında yaşarmış ve yılda iki üç kez şu an otellerin bulunduğu bölgelere inermiş. Alaboyun simsiyahmış ve boynunda gerdanlık gibi bir alaca lekesi olduğundan ona ‘Alaboyun’ derlermiş.

Efsaneye göre;

“Bir zamanlar buradaki kilisede yaşayan iki papaz kutsal öküzleri ile şu an gölün bulunduğu yeri sürüp burada yaşayan köylüleri bu tarlanın ürünleriyle beslerlermiş. Öküzün boyunluğu ve sabanı altındanmış. Bu yüzden alınan ürün de o kadar çok ve kıymetli olurmuş.

Aradan uzun bir zaman geçmiş ve kutsal öküz ölmüş. Etraftaki tüm köylüler yasa boğulmuş. Rahipler tarlayı süremez olmuşlar. Tarlanın her yanı taş olmuş. Açlık ve kıtlık başlamış. Artık köylü açlıktan dayanamaz hale gelmiş ve kiliseye saldırmaya gelmişler. Tam o anda taş kesen tarla birden alev püskürmeye başlamış ve tarlanın bulunduğu yerde kocaman bir delik açılmış. Köylüler o kadar korkmuşlar ki, hemen orayı terk edip gitmişler. Keşişler bu işin sırrını anlamışlar. Toprağın gazaba geldiğini bu yüzden bunların olduğunu düşünmüşler ve bir akşamüstü ilahiler okuyarak altın sabanı ve boyunluğu ateş püsküren toprağın bağrından içeri atmışlar. Birden gökyüzü açılmış, akşam olup kararan hava gün gibi aydınlanmış, hava tekrar ısınmış, çiçekler açmış, kuşlar cıvıldamaya başlamış ve alev püsküren delik sakinleşmiş ve deliğin içinden sular fışkırmaya başlamış. Tam bu sırada ‘Alaboyun’da ormana dalmış. O günden sonra o taş tarlanın yerinde bugün balıkların yüzdüğü, etrafında faytonla, bisikletle ya da yürüyerek gezdiğimiz, sazlıkların ve nilüferlerin süslediği Abant Gölü oluşmuş”

Abant Gölü’nü daha yakından görmek ve keşfetmek isterseniz, burası haftasonu için tam kafa dinlemelik bir cennet. Kendini bambaşka bir dünyada ve doğa ile içiçe olabileceğin huzur kokan bir ada

Nedendir bilmem, son zamanlar da bu konu beni fazlasıyla düşündürmeye başladı. Belki de, duygularım ile aklım arasında bir yerlerdeyim! Kalbim mantığıma ters, mantığım ise duygularıma düşman. Kıran kırana bir mücadele..

Sizin de, hayatınızın belli dönemlerinde böyle bir ikileminiz oluyordur elbet..! O zaman pek de farklı sayılmayızdır. Biraz benim gibisinizdir, biraz da diğerleri gibi..

Peki, birini seçme şansımız olsaydı, hangisini seçerdik? Ya da sorumu değiştireyim; 

‘Her şeyin mantığa uygun mu olması gerekiyor?  ‘Evet’ dediyseniz, yazımı sonuna kadar okumalısınız. ‘Hayır’ dediyseniz, yine okumalısınız..

Bazen öyle anlar olur ki, mantık ‘deli olma’ diye duyguları bastırıp, kalbi susturmaya çalışır acımasızca. Ama kalp, yine de savaşmaya devam eder korkusuzca..

Onlar birbiriyle savaşırken, zihninde dolaşan soru, kemirdikçe kemirir seni. Bir yan da mantığın, diğer yan da ise kalbinin sesi. Aklının sana söyledikleriyle, hissettiklerinin birbirine zıt olması sonucu içinde bulunduğun durum, seni çaresizlik içinde kıvrandırır durur. İkisi arasında seçim yapmak öyle zordur ki, kalbini dinlesen mantığın söylenip duracak tüm küstahlığıyla, mantığını seçsen kalbin acıyacaktır. Belki de seni pişman bile edecektir, onu dinlemeyip, hislerinin peşinden gitmediğin için. Yine de, sonunda kazanan kalp olsa bile, pişman olmamak için mantığı da fazla hafife almamak gerekir..

Bir masala göre;

“Bir köyün dışında iki dilenci yaşarmış. Biri kör, diğerinin de bacakları yokmuş. Bir gün köyün dışında, dilencilerin yaşadığı bölgede orman yangını çıkmış. Bu iki dilenci aynı meslekten olup, aynı insanlardan dileniyorlarmış. Bu nedenle rakipmişler. Onlar dost değil düşmanlarmış..

Orman yanarken, iki dilenci bir an için düşünmüşler. Evet, birbirlerine düşmanlardı, hatta konuşmuyorlardı bile. Ama bu acil bir durumdu..

Kör adam, bacakları olmayan adama seslenmiş;

‘Kurtulmanın tek yolu var. Seni omuzlarıma alacağım. Sen benim bacaklarımı kullanacaksın, ben de senin gözlerini. Ancak bu şekilde kurtulabiliriz” demiş..

Bacaksız adamın yanan ormandan hızla çıkması mümkün değildi. Her taraf alevler içindeydi. Biraz yol alabilirdi, ama bir işine yaramazdı. Çok hızlı bir şekilde çıkması gerekiyordu. Kör adam da çıkamayacağını biliyordu. Yangının ne tarafta olduğunu, hangi ağaçların yandığını ve nerede boşluklar olduğunu göremiyordu. Kör bir adam olarak kaybolacaktı. Ama ikisi de fazlasıyla zekiydi. Düşmanlıklarını bırakıp, yangından kaçabilmek için anlaşmışlar ve dost olmuşlardı. Böylece hayatlarını kurtarmışlardı”

... 

Bu bir masal ve takdir edersiniz ki masalın, dilencilik ya da orman yangını ile bir ilgisi yoktur. Beni, seni veya onu ilgilendirir. Yanmakta olan da, orman değildir..

Sensin sayın okuyucu! Sensin yanmakta olan! Acı çekiyor, yangınlar içinde yanıyor ve sancılar içinde kıvranıyorsun. Yalan mı?

Aklın, bacaklarına güvenip, çok hızlı yol alabilir; ama aynı zamanda tek başına da ‘kör’dür. Hangi yöne gideceğini, hangi yolu seçeceğini göremez çoğu zaman. O yüzdendir ki, devamlı ayağı takılır, tökezler, düşer ve kendine zarar verir. Sonra ne mi olur? Sonra da hayatın anlamasız olduğunu düşünür ve yanmaya devam eder..

Böyle de bir düşünce vardır ki; ‘Hayat anlamsızdır’..! 

Dünyadaki bütün entelektüeller bunu söyler.. Söylerler ama yine de kendi bildiklerini okumaya devam ederler. Hayat, tabi ki onlara anlamsız gelir. Çünkü, kör olan akıllarıyla, ışığı görmeye çalışırlar. İşte bu imkansızdır..!

Tekrardan dilencilerin masalına dönecek olursam; İkisi birlik olup, yangından kurtulabilmişlerdi..

Kalbin bacakları olmayabilir ama gözleri vardır . Akıl, kalbi omuzlarının üzerinde kabullenmelidir. Buna mecburdur. Kalp, oyun perdesinde yerini aldığı zaman akıl zekaya dönüşür. Bu bir dönüşümdür. İnsan ise, entelektüel değildir. Ancak, aklını ve kalbini birlikte kullandığı zaman bilge olabilir

...

Kalbimin sesini dinleyen bir insan olmasaydım, bu yazıyı yazamazdım..

Aklım ise, bu perde de bana sadece figurandı..

Sayın okuyucu, şimdi kararı sen ver;

‘Mantığın mı? Kalbin mi?’

...

Sevgiyle kalın..

Atiye BIÇAK